Opis
Dziewczynka opowiada w niej o relacji ze swoją najukochańszą, najmądrzejszą na świecie babcią, która nauczyła ją rozpoznawać gatunki drzew, rozróżniała chyba wszystkie śpiewy ptaków, opowiadała co wieczór inne historie przed snem, piekła ciastka nie patrząc nigdy w przepis.
Pewnego dnia zaczęło się z babcią dziać coś dziwnego.
Wnuczka złościła się nawet mocno, gdy babcia zaczęła zapominać o ich wspólnych sprawach.
Zaczęła się niepokoić, gdy babcia zgubiła klucze i nie wiedziała, jak trafić do domu.
Postanowiła więc działać szybko i zapragnęła utrzymać w pamięci babci wszystko, czego ją nauczyła.
Chciała być teraz jej przewodnikiem po świecie.
Ostatecznie, najważniejsze, co sobie uświadomiła to pragnienie ” tylko mnie nie zapomnij”
” Tylko mnie nigdy nie zapomnij, proszę. ”
Aby nie przeintelektualizować tej książki i nie zakryć znaczenia niezapominajki…
Ten tytuł był bardzo potrzebny.
Dzieci w obliczu choroby bliskich, w obliczu tajemnic, które przed nimi się wówczas skrywa, w obliczu nieuniknionych zmian, jakie niesie w tym przypadku otępienie typu Alzheimera, czują się pominięte, zapomniane a czasem odrzucone przez świat dorosłych.
O wartości międzypokoleniowej miłości, akceptacji starości i tego, co może się z tym wiązać, o zrozumieniu, że choroba to nie koniec miłości, tylko inna jej forma ta opowieść o zapachu niezapominajek jest właśnie.
