Opis
Być może pamiętacie Calpurnię Tate?
My jej niesamowitą przygodę z ewolucją przeczytałyśmy jednym tchem z wypiekami na policzkach.
Zastanawiałyśmy się, jak to by było, kiedy Callie byłaby dorosłą kobietą i czy otrzymałaby Nagrodę Nobla.
Ha! Powoli jednak…
Na szczęście pojawiła się kontynuacja, zatem teraz możemy przeczytać o trzynastoletniej już bohaterce, która podejmuje się nowych wyzwań naukowych i odkrywa swoje powołanie.
To,co można zawdzięczać tej książce to zdecydowanie zarażanie pasją do nauki, zadawania pytań, formułowania hipotez.
Calpurnia rozwija skrzydła, jej notatnik z obserwacjami pęka w szwach, tym razem nawet podzieli się z Czytelnikiem kilkoma ilustracjami jej kreski.
Mewa nabiera tu znaczenia metaforycznego i jest pewnym zwiastunem.
Calpurnia nadal jest buntowniczką swoich czasów, pionierką i indywidualistką.
Bibliotekarka w jej miejscowości uważa, że jako dziewczynka nie powinna czytać naukowych książek, bo to nie przystoi panience.
Kuzynka Aggie jest pełna niechęci i lekceważenia zainteresowań Callie, ale ma dostęp do maszyny do pisania…
Lekarz weterynarii okaże się bardzo poszerzyć horyzonty umysłu Calpurni, mimo że początkowo był stanowczo przeciwny nawet jej obecności w swoim gabinecie.
Nasza bohaterka nie może się także pogodzić, że nie ma wsparcia w rodzicach, no bo co to znaczy, że ma odłożyć pieniądze otrzymane od ojca na „skrzynię posażną lub wyprawę”, kiedy ona myśli o mikroskopie, przyrządach naukowych.
„Jak to możliwe? Jak ojciec może do tego stopnia nie rozumieć córki? Poczułam się obca we własnym domu, jako nieznajoma, jak przedstawicielka innego plemienia albo gatunku.”
Nasza bohaterka igra wręcz ze swoimi czasami, niczym na gorących węgielkach w ognisku, niejednokrotnie sparzy ją lekko ogień oczekiwań innych ludzi względem niej, ale szybko moc pragnień odkrywania nowych znaczeń rzeczywistości oraz głód wiedzy będą gasić te pożary.
