Opis
Czy można pisać książki o książkach?
To ryzykowne.
Chyba, że kocha się je sercem czytelnika, chyba że czuje się ich zapach i słyszy historie przez nie opowiadane i zna się ich różne osobowości, rozumie potrzeby i problemy.
To wszystko prowadzi do tej właśnie dziewczynki, prawie dziesięcioletniej rudowłosej Anny, która ma otwarty umysł i serce na… książki.
Jej umysł jest w stanie pomieścić wielu bohaterów literackich i ich opowieści, jej serce wypełnia wiara, że
„książki są równie prawdziwe jak życie. Jeśli w jakiejś książce ktoś umierał, mogła ją zacząć czytać od początku. Wtedy zmarli z powrotem ożywali.”
Ta książka to osobista dla nas podróż w głąb siebie, zwłaszcza, że połowa serca Bookarnika to właśnie Anna.
Postać bohaterki to zatem jak podróż w czasie do dzieciństwa i zrodzenia się wówczas miłości do książek, która z wiekiem tylko wzrasta, rozwija się i nabiera więcej wymiarów.
Nasza bohaterka także odbywa podróż, właśnie w głąb siebie, swoich myśli, niepokoju, zwłaszcza dotyczącego wizji starzenia się.
Być może dlatego właśnie na jej drodze książki podsunęły panią bibliotekarkę, prawie pięćdziesięcioletnią panią Monsen, która również darzyła je miłością.
Co więcej, wlała w serce Anny odwagę i zainspirowała do uratowania mnóstwa książek.
Hmm, ktoś może pomyśleć, od czego je ratować?
Od zapomnienia i od utraty życia, od wyschnięcia źródła energii bohaterów literackich, którym jest bijące szybciej serce czytelnika.
Coś niezwykłego jest także w postaci Miltona Berga, czyli pracownika biblioteki, który odpowiada za niszczenie książek.
W wyobraźni widziałyśmy tysiące książek, które spotkał taki los, bo nikt się nimi nie zaopiekował, nikt nie otworzył ich i nie przeczytał od dawna, ich litery coraz bardziej wyblakłe, nie mogły przez to już tak głośno opowiadać swojej historii.
Milton Berg z bólem serca niszczył książki, mimo że kochał je nad życie, stąd jego smutek na twarzy i zatroskanie.
Annie trudno było zrozumieć, że taka właśnie jest jego praca, bo skoro ” niszczono książki, których nikt nie czytał, to znikali również istniejący w nich ludzie.” Anna nie mogła na to pozwolić, więc postanowiła, że trzeba je uratować.
Odczułyśmy wręcz wzruszenie, kiedy mała dziewczynka zaczęła wynosić dziesiątki książek, aby tchnąć w nie życie, aby je przeczytać i poznać kolejnych przyjaciół, czy nieprzyjaciół, odkryć fragmenty siebie w wielu z nich.
Po czterech tygodniach czuła się jednak wyczerpana, bo miała wówczas 364 nowych przyjaciół i 18 wrogów.
Gdy już zwątpiła w to, że się uda pani Monsen podsunęła jej „Zaczarowany las” Waldemara Zwycięzcy.
Okazało się jednak, że książka nie ma zakończenia i właśnie dzięki temu Czytelnik może odbyć kolejny etap podróży, dojrzeć razem z Anną, przyjrzeć się jej troskom, zobaczyć czy odzyska spokój i czy uda się jej uratować książki.
Ta opowieść staje się baśniowa, żywa, oddająca emocje bohaterów także dzięki ilustracjom Lisy Aisato.
Studium twarzy, absolutnie niespotykany sposób, w jaki ilustratorka oddaje ich osobowość i myśli powoduje, że Czytelnik czuje się częścią tamtego świata, jakby sam przechodził przez kolejne strony, zaglądał do najdalszych zakamarków tej historii, która nie jest schematyczna, odtwórcza, tylko uwalniająca wyobraźnię, marzenia, możliwości, budzi wiarę w siebie. Postaci też zmieniają się wewnętrznie i ilustracje to doskonale oddają.
Mistrzostwo!
Zdjęcia pochodzą z profilu IG @bliskieczytanie
Kopiowanie zabronione!
