Opis
Metafora cyklu życia zamknięta w małym nasionku, które kiełkuje, aby potem po procesie dojrzewania stać się życiodajnym drzewem, które kończy swoje życie, ale nigdy nie przemija, zostaje w przyrodzie w innej formie. Jest przydatne innym istotom, wzbogaca las, martwe jest inną formą materii. Kiedy w ten sposób myśli się o śmierci najbliższych łatwiej opanować stratę. „Umrzeć znaczy polecieć do nieba bez samolotu i że nie ma tam miejsca dla gęsi, ani dla dzieci” tak usłyszał sześcioletni Antoni, kiedy zmarła babcia Teodora. Dziadek Oktawian powiedział mu z kolei, że „Babci Todzi nie można zobaczyć, ale wcale nie odeszła, wiesz? Powiedziała, że na swoje miejsce zostawia Celestynę i prosiła, żeby o nią dbać, jak o nią samą.” Antoś bardzo lubi spędzać czas z dziadkiem Oktawianem, który kształtuje u niego uważność na otaczającą przyrodę: ” jeśli słuchasz uważnie, jeśli się skupiasz, możesz zobaczyć mnóstwo rzeczy, tak jakbyś miał oczy otwarte…posłuchaj jak oddycha drzewo.” Kim jest Felicjan? Niech będzie to dla Was zaskoczeniem! Jakie zmartwienie kłuje jak igiełka w sercu dziadka Oktawiana? Dlaczego dom przestał być kolorowy? Czy Felicjan przetrwa kryzysowy splot wydarzeń, czy zapamięta dotyk najbliższych?
To historia o przemijaniu, miłości, rodzinie, perspektywie sześcioletniego chłopca, którego dotyka strata bliskich osób. Łagodna opowieść, która porusza serce w sposób ciepły, bliski, wzrusza prawdziwie. Pozostawia wiele otwartych i niedokończonych refleksji i myśli, które na zawsze zapamiętają bliskich.
